dərbənd

is. <fars.>

1. köhn. Dağlarda dar keçid, dağ keçidi; dərə.

2. İranda dar küçə. Onlar axşam saat ona iyirmi beş dəqiqə qalmış Qaraçılar dərbəndində olur. M. S. O.. Təbrizdə Müctəhid dərbəndinə getmək istəyən adam əvvəlcə böyük bir darvazaya rast gəlir. P. M..

◊ Dərbənd olmaq – meyl etmək, can atmaq, bənd olmaq. Üçyaşar at açılan kimi, nə südə dərbənd oldu, nə də yoncaya, düz özün atdı arpanın üstünə. (Nağıl).